- ColumnZelfredzaam

Drie dagen in bed doet je wereldbeeld wat verkleinen; zo ongeveer tot het formaat slaapkamer. Geveld door de griep is mijn zelfredzaamheid tot nul gereduceerd. Nu hoef en wil ik ook niks. De krant hoor ik 's morgens vroeg in de bus glijden, maar tot lezen ben ik niet in staat. Eenmaal weer op, verruimt mijn blik zich tot mijn straat. Het is stil op straat. Er komt weinig voorbij. De bakker, de melkboer en de groenteman zijn uit het straatbeeld verdwenen. De krantenjongen heeft al decennia terug zijn werktijden verruild van de middag naar de vroege ochtend. Ik hoor hem wel, maar zie hem slechts éénmaal per jaar als hij mij de beste wensen overhandigt. Wie ik wel ken, is de pakjesman. Pedro is zijn naam. Daar ben ik achtergekomen omdat hij soms een briefje achterlaat. Als de bel gaat en hij staat voor de deur met een pakje voor mij of de buren, dan noemt hij mij altijd bij naam en ik hem. Dat schept vertrouwen.
Maar vandaag geen Pedro, geen postbode, slechts de krantenjongen is langs geweest. Ik sla de krant open en wordt verrast. 'Breaking news': 'Drie medewerkers van de plantsoenendienst in Heerhugowaard hebben een vrouw het leven gered'. Hoe kon ik hen vergeten, deze mensen van stavast. Zie de mannen schoffelen in het groen. Zij zijn de oren en ogen van de buurt. Horen zij geschreeuw dan denken zij niet, daar is weinig wol. Nee, zij snellen erop af. De tijd van rede voorbij, stellen zij gelijk daden. Zo ontwapenen zij de aanvaller van steek- en vuurwapen om het slachtoffer te ontzetten. Voor mij zijn het 'Heroes' (David Bowie, 1977). Als ik later niet meer zelfredzaam ben, dan hoop ik dat ik in een huisje bij een plantsoentje woon, want daar zijn de redders nabij.
Pieta van der Mark