Frans Tromp stond aan de wieg van de Vomar Oudkarspel
NOORD-SCHARWOUDE - Frans Tromp zit letterlijk op zijn praatstoel, als we bij hem langsgaan in zijn huis aan de Violenstraat in Noord-Scharwoude. Hij woont al zijn hele leven in Langedijk, kent dus iedereen en weet alles. Nou ja, misschien niet alles, maar wél veel. Zeker in de hoedanigheid als lid van Stichting Langedijker Verleden heeft hij een berg aan historische feitjes over Langedijk paraat, van de verkaveling tot aan de oorlogstijd en de jaren daarna.
Onderwerp van dit interview is de kruidenierswinkel, die zijn vader Piet eind 1945 opende in Noord-Scharwoude, en die na heel veel ‘toestanden’ uiteindelijk leidde tot de realisatie van de Vomar aan de Voorburggracht in Oudkarspel. Tijdens het interview laat Frans foto’s van vroeger zien die in de Otterplaat staan afgedrukt, het magazine van de Stichting Langedijker Verleden, dat elk jaar wordt verstuurd naar de donateurs.
“Mijn vader Piet Tromp was op 21-jarige leeftijd al werkzaam in het kruidenierswezen. Hij startte als medewerker bij het grootgruttersbedrijf Simon de Wit in Zaandam. Op 12 augustus trouwde hij in Oudkarspel met Jacoba (Co) Boer uit Nieuwe Niedorp en ze gingen wonen aan de Vijzellaan te Sint Pancras. Aan het eind van de oorlog besloot hij voor zichzelf te beginnen en kocht eind 1945 de kruidenierswinkel van Thijs Maars aan de Dorpsstraat in Noord-Scharwoude.”
Piet Tromp voor de winkel met Frans in de fietsmand’. - privé foto
‘Ik heb het protest tegen een supermarkt in Oudkarspel nooit begrepen’
De bekendheid van kruidenierszaak Tromp in het dorp groeide snel, ook omdat Piet al een zekere naamsbekendheid in het dorp genoot. “In zijn jonge jaren was mijn vader namelijk een zeer gewaardeerde voetballer van het eerste elftal van voetbalclub DTS en daarnaast vertolkte hij jarenlang de hoofdrol in vele prachtige operettes. In 1966 werd hij voorzitter van de club en bleef tot aan zijn dood begaan met alles wat er met Caecilia gebeurde.”
Er werden twee zonen geboren; Frans in februari 1946 en Hans in september 1947. “Ik groeide letterlijk tussen de winkelstellingen op en het was dan ook niet vreemd dat ik op mijn veertiende in de voetsporen van mijn vader trad. Ik ging net als mijn vader boodschappen bezorgen op een fiets met een grote mand voorop. Eind 1965 werd er een auto aangeschaft, een flinke investering maar daardoor konden er meer bestellingen gelijk mee. Dat was een hele verbetering.”
Piet Tromp en zijn vrouw Co met zoons Frans en Hans. - privé foto
Na zijn diensttijd trouwde Frans met Marian Goedhart en gingen zij wonen in de Oosterstraat. Zij kregen drie kinderen: twee zonen en een dochter. In 1982 namen Frans en Marian de winkel over van zijn ouders. Langzaam kwamen er meer groenten, vleeswaren en brood bij en de winkelruimte werd te klein. Even verderop stond het pand van Kroons Kledingmagazijn op nummer 705 te koop, tegenwoordig is Jan Bouwes Fietsen hier gevestigd. “Na een grondige verbouwing gingen we met het gezin boven de zaak wonen. De winkel werd volledig aangepakt om er een mooie buurtwinkel van te maken van 120 m2. De opening was op 25 februari 1988 met speciale aanbiedingen. We waren zo trots als wat!” Dochter Sandra ging op zaterdag helpen en Frank hielp mee als de vracht kwam. “Ik maakte dagen van tien à twaalf uur, maar heb dit nooit een probleem gevonden. Ik genoot van het werk en de klanten. Bovendien was ik met vijf minuten thuis, ik stond nooit in de file”, lacht hij.
Frans, Marian, Peter, Frank en Sandra voor de nieuwe winkel op 21 februari 1988.- privé foto
Nieuwe supermarkt
In 1996 werden de Langedijker ondernemers door de gemeente uitgenodigd om deel te nemen aan een haalbaarheidsonderzoek. De aanwezige ondernemers werden per dorp in groepen verdeeld en mochten aangeven wat zij vonden van de huidige bewinkeling. Uit dit onderzoek kwam dat er een supermarkt van minimaal 500 m2 in Oudkarspel mocht komen. “Ik zocht contact met de gemeente en gaf aan hierin wel interesse te hebben. Vanuit de gemeente kreeg ik de coördinerende rol en van alle geïnteresseerde supermarktorganisaties die zich meldden, besloot ik de eerste organisatie die zich had gemeld te bellen en hem uit te nodigen voor een gesprek. Enige dagen later was er een goede deal en werd er een projectontwikkelaar bij gehaald.”
Onbegrip
Een jaar later stond de supermarkt er, iedereen blij? “Was het maar zo’n feest. Pas na vier jaar onderhandelen met de gemeente, onder andere over de grootte van de supermarkt, de hoogte van het pand en het aantal gewenste parkeerplaatsen, lag er een plan voor een supermarkt van 1000 m2.” Toch duurde het daarna nóg drie jaar voor de eerste paal geslagen kon worden.
“Een aantal omwonenden had een protestgroep opgericht. Onder andere waren ze tegen de supermarkt omdat (het geratel van) de winkelwagentjes voor overlast en zelfs een gevaar voor de basisschoolkinderen zouden zijn. Ook werd beweerd dat het ten koste zou gaan van de speelruimte voor de kinderen, terwijl het speelveld erachter in tact zou blijven en dat ligt er nu nog steeds. Ik begreep hier niets van en bleef steeds volhouden dat het toch vooral in het belang van Oudkarspel was dat er een supermarkt kwam. Veel ondernemers hadden hun deur al gesloten en het was toch vervelend dat iedereen voor de boodschappen helemaal naar Noord-Scharwoude moest. Desondanks werd het proces vertraagd door telkens weer protest aan te tekenen. Mij werd ook verweten dat ik het uit eigenbelang deed, ik vond dat ongelooflijk kwetsend. Natuurlijk was er voordeel: ik zou mijn winkel verkopen en in loondienst gaan bij de supermarkt. Maar mijn grootste drijfveer was: ‘Als ik het nu niet doorzet komt er nooit een supermarkt meer in ons dorp.’
Alle protesten en vertragingen hebben veel van Frans geëist en hij zegt nooit meer de man te zijn geworden die hij was. Het gehele proces heeft er ook voor gezorgd dat Frans en Marian eerder met hun winkel stopten dan zij eigenlijk wilden. Op 28 juli 2001 sloten zij, na 55 jaar, definitief en met pijn in het hart de winkeldeuren van kruidenier Tromp (ook bekend als Troefmarkt en Casper). “In 2004 werd de Vomar uiteindelijk geopend. Ik ben er nog steeds trots op hoor, ondanks de zwarte bladzijden in dit verhaal. Ik heb een tijdlang als gids gewerkt voor Stichting Langedijker Verleden en dan zei ik altijd, als we langs de Vomar liepen: “Hier ben ik mede de veroorzaker van”, lacht Frans. “We doen er elke zaterdag graag onze boodschappen, het is een hele fijne supermarkt. Overigens kom ik er ook nog weleens de mensen tegen die er toentertijd zo faliekant tegen waren. Ach... het is wel goed zo. Ik ben nu lekker gepensioneerd en help mijn zoon Peter met veel liefde op speelpark De Swaan met klussen en ik spring bij als het druk is. Verder genieten we van de kleinkinderen en zijn we gelukkig nog gezond en wel!”
