‘Rhythm and Blues, dat zijn wij’
EGMOND AAN DEN HOEF - ‘Hey, thank you’, zegt Frank Kraaijeveld op de cd ‘These Hands’ na het laatste nummer daarvan. De vier leden die nu de Bintangs vormen kwamen dit najaar met dit in de media heel goed ontvangen album op de proppen en Frank schreef het boek ‘Be Frank’. “Iedere dag schreef ik de laatste anderhalf jaar een verhaaltje uit de tijd van 60 jaar Bintangs. Soms was het een foto die me deed herinneren wat er ooit aan de hand was rond de band. Ja, ik ben de enige van het begin en ben altijd mezelf, Frank, gebleven, maar ik wilde ook graag ‘frank’ (Engels voor openhartig) beschrijven hoe het was al die jaren, met zo enorm veel dankbaarheid aan iedereen die meespeelde en meewerkte.” Het mooie is dat Frank en de andere huidige Bintangers nog altijd staan te popelen om te spelen, in zestig jaar is daar niks aan veranderd. Misschien vormen ze wel de langst bestaande band ter wereld.
DOOR: ED BAUSCH
Frank Kraaijeveld openhartig over zestig jaar Bintangs
“Ja, wij speelden best hard. Maar ik mankeer niks aan mijn gehoor, gewoon geluk gehad denk ik”, zegt de 77-jarige bassist, die soms noodgedwongen ook de leadzanger werd en is. Wie Frank ontmoet en luistert naar zijn zachte stem, die rustig verhaaltjes van respect en verwondering vertelt, zal verbaasd zijn hem zo ruig te horen zingen vanuit het diepst van zijn keel en hart en deel te zien uitmaken van een hevig stampende band. Een kwartet musici als een hecht collectief, ook al is Frank dé Bintanger. Een Bintang is een ‘sterretje’ in het Indonesisch, het is ook de naam van een eilandje in de Indische Oceaan. Want met Indorock begon het, op zolder in Beverwijk, 1961.
Tielman Brothers als voorbeeld
Met broer Arti en huidig Bergenaar Meine Fernhout begon het, in Santpoort-Zuid. De Indorock was een groot voorbeeld. “In Indonesië werd veel eerder en meer naar de nieuwe muziek uit Amerika geluisterd dan hier en die jongens daar kwamen opeens in Nederland terecht. De Tielman Brothers waren voor ons een voorbeeld, we kregen toevallig vrienden aan Indonesische jongens in Beverwijk en zo begon het. De muziek werd ruiger, de naam Bintangs ontstond. Spelen, spelen, spelen”. Bijzonder aan de Bintangs is dat er zoveel personele wisselingen waren, dat Frank zelfs een keer uit de band werd gegooid. “Dingen lopen soms zo, veel was ook toeval.” Twee grote hits waren er, de klassiekers Ridin’ on the L&N en Traveling in the USA. Er was eens een lange pauze. En toch ging het weer door.
‘I got to cross the line’
Dat is de titel van een van de nummers op ‘These Hands’. Dat is nu Frank’s gezongen kreet om in deze jaren geloof te houden dat het weer goed komt, na de pandemie. Maar het is ook het levensmotto van hem en zijn en medemusici. Het gaat altijd door, ook de pogingen om in coronatijd, nu zoveel concerten uitvallen, vooruit te blijven kijken. Want spelen willen ze, de Bintangs. In het busje op weg naar het podium ergens. Terug thuis wacht Frank dan de bezonkenheid van zijn leven daar aan de rand van de Egmondse duinen . Elf jaar geleden vestigden Frank en zijn vrouw Dianna (”Wij zijn al samen sinds ons zeventiende”) in een van de vijf appartementen in het voormalige klooster van de zusterorde der Karmelitessen in Egmond aan den Hoef. In de enorme tuin heeft hij zijn studio, waar hij ook schildert. En hij onderhoudt er de moestuin. Daar genieten veel gasten van mee, hun kinderen en familie en andere gasten, in de zelfgebouwde buitenkeuken.
Naast een bestaan als vormgever
In de studio hangen de gitaren hangen met hun historie, de basgitaren, de electrische en akoestische gitaren. Soms tijdens onze ontmoeting pakt hij er even eentje en begint een rifje à la Keith Richards. Want ja: “De Rolling Stones, die op hun beurt hun roots hadden in de muziek van Chuck Berry, waren ons grote voorbeeld met hun rhythm and blues. De sex, drugs en rock ’n roll was ook voor ons wel de wereld waarin we verkeerden, maar voor mij was dat allemaal helemaal niet aan de orde. Wij hadden gewoon een gezin en ik heb 32 jaar lang mijn geld verdiend als vormgever, voor het Veronicablad, destijds verreweg het grootste weekblad van Nederland.”
Chuck is gebleven
Het rijk geïllustreerde boek ‘Be Frank’ is heel veel meer dan een hele serie verhaaltjes over een van Nederlands meest legendarisch bands. Je begint te lezen en je leest steeds door en leert over het leven in Nederland door zes decennia heen. Dingen komen, dingen gaan, musici komen en gaan. Het verdrietige overlijden van broer Arti staat er in. Maar vooral de levenslust, in alle episodes. “Ik schreef eens een tekst die bestond uit alleen maar titels van nummers van Chuck Berry.” Díe kracht van de ware aartsvader van de rhythm and blues: dat leverde zestig jaar Bintangs op. Geweldig openhartig en meeslepend beschreven in ‘Be Frank’. Kijk op bintangs.nl. Het boek ligt ook bij de Eerste Bergensche Boekhandel of vraag ernaar bij andere lokale boekhandels.
